Dvina
Foto: Stuwend achterbeen, op de voorhand, dikke ondernek, achter de loodlijn en een onrustige staart.
In 2004 heb ik mijn Letlands warmbloed Dvina gekocht, een super lieve maar ook keiharde merrie. Een tijd lang heb ik recreatief gereden en dressuurlessen genomen. De lessen gingen zo goed dat ik concoursen ben gaan rijden. Iedereen zei dat ze zo mooi en soepel liep en ook in de lessen ging het erg goed. In de dressuurproeven haalde ik prijs na prijs, zelfs de laatste proef die ze kón lopen sloot ik in de L1 af met 194 punten. Tot twee weken later op concours. Ik stapte op en ze steigerde zo hoog dat ik er achterover vanaf viel. Ik ben er even later toch weer opgestapt en we hebben een paar rondjes gereden (geen proef) en daarna weer naar huis. Thuis begon ik na te denken. Ze was al een tijd onrustig met opzadelen, bokte soms op het concoursterrein en was veel te gespannen. Doorzitten heb ik nooit gekund op haar. Mijn conclusie; ze heef de spieren in haar rug vast zitten. Toen ben ik met haar naar de dierenkliniek gegaan en daar zijn foto’s gemaakt van de benen en later ook van haar rug. Dat was helemaal mis. Ze had kissing spines waar op dat moment ook een ontsteking in zat. In de schaalverdeling van 1 (minst erg) tot 6 (weinig tot niets meer aan te doen) werd ze gescoord op een 4 (!). Eind mei 2008 heeft ze een week op de kliniek gestaan en is daar behandeld met onstekingsremmers, acupunctuur en kreeg ze speciaal hoefbeslag met siliconen zooltjes. De dierenarts adviseerde om haar thuis twee weken te longeren en daarna weer op te stappen (!!) Op mijn vraag of ik weer concours kon rijden werd geantwoord ‘Natuurlijk! Dat deed je een paar weken terug toch ook nog?’. Dus vol goede moed ging ik terug naar de stal, twee weken longeren lang en laag met een pessoa en toen er weer op. Dat was een grote teleurstelling, ze kon niet ontspannen, kon zowel naar links als naar rechts niet buigen en voelde aan als een plank. Ik zat huilend op mijn paard, wat nu?!
Ik ben op internet gaan kijken en vond daar de site van Marijke de Jong, www.paardenbegrijpen.nl. Ik ben (zonder paard) naar een clinic rechtrichten geweest. Via Marijke ben ik in contact gekomen met Karin en in september 2008 zijn we begonnen met de lessen. Eerst alleen maar oefeningen aan de hand in stap want erop durfde ik niet goed, ik was bang dat ik haar pijn zou doen. Alleen al de rechtrichtende oefeningen in stap bleken erg moeilijk voor haar. Regelmatig werd ze erg boos en ging ze in protest. Door veel met snoepjes te belonen ging het langzaam maar zeker beter en ben ik er na een week of zes opgestapt. Langzaam zijn we begonnen de oefeningen aan de hand uit te breiden (ondertreden op de volte, schouderbinnenwaarts, travers) en daarna over te brengen naar het rijden in stap, en dan met name het voelen. Hoe voel je of het dragende been wel ondertreed? Dat vond ik erg moeilijk!! Toch kon ik merken dat het beter ging, Dvina ontspande meer en ze werd rustiger, ze kwam zelfs helemaal relaxed de bak uit. Dat motiveerde mij enorm! Na ongeveer een half jaar zijn we begonnen met de draf. Ze kon inmiddels op een correcte manier ondertreden, dragen en buigen, echt fantastisch! Het speciale siliconenbeslag is sinds eind 2009 onder haar hoeven weg en ik merk er niets van!
Sinds deze manier van trainen is Dvina echt ontspannen, veel liever en rustiger geworden. Alle symptomen van de kissing spines zijn helmaal weg!! Met opzadelen staat ze rustig stil en ik merk nu waarom het zo belangrijk is om een goede basis te leggen en terug kijkend naar mijn concours ‘carrière’ weet ik precies wat er fout is gegaan. Ze liep vaak achter de loodlijn en kon met haar achterbenen niet ondertreden, de buigingen waren vals (alleen met haar hals en niet in haar lijf) Ze drukte haar rug dus helemaal weg. Maar... het plaatje was wel mooi, dus scoor je punten op concours…helaas! Ook het hoe en waarom van oefeningen is mij nooit duidelijk uitgelegd; welk been moet dragen, op welke kant moet ze meer gewicht zetten, hoe zie je dat je paard onder de massa treed in plaats van ernaast etc etc. De academische rijkunst heeft me echt de ogen geopend! Ik weet nu precies wat ik doe en waarom.
Foto: Karin op Dvina. Losgelatenheid, ondertredend achterbeen en aan de loodlijn met een lange ontspannen hals en ontspannen staart.
Ik heb mijn manier van rijden compleet moeten veranderen en Dvina moest haar manier van lopen helemaal veranderen. Dat was een lange weg, maar als je me nu vraagt weet ik (meestal) precies waarom ik wat doe en wat er in haar lijf gebeurt. We zijn nu pas een ‘combinatie’ en gaan eerlijk met elkaar om. Had ik altijd maar geweten wat ik nu weet…… Karin, bedankt!!
